Ostatnio opublikowane badanie ADP „People at Work 2022: A Global Workforce View” wskazuje na znaczący problem wypalenia zawodowego, również w Polsce. Z raportu wyczytać można, że aż 23,59 % Polaków czuje wypalenie zawodowe. To prawie ¼ wszystkich pracowniczek i pracowników.

Czy pandemia pogłębiła problem?

To ważny sygnał – tak dla pracodawców i przełożonych, jak i dla pracowników. Co ciekawe, ci ostatni przyczyn sytuacji nie upatrują w pandemii. Ale to kwestia deklaracji. Bo z drugiej strony 21,76 % pracowników zaznacza, że w ich przypadku pandemia pogorszyła problem.

Badania wskazują , że na wypalenie narażeni są pracownicy starsi, z długim stażem w jednym miejscu pracy. To pandemia zmusiła ich do zderzenia się z nowoczesnymi technologiami oraz z koniecznością dogonienia młodszego pokolenia w obsłudze narzędzi cyfrowych. Czy młodych wypalenie zatem nie dotyczy? Nic bardziej mylnego – nakładają na siebie odpowiedzialne zadania i chwytają się wyczerpujących wyzwań, co przekłada się na poczucie zmęczenia, niepokój i zaburzenie work-life banance.

Od czego to się zaczyna?

W 2019 roku wypalenie zawodowe zostało uznane przez Światową Organizację Zdrowia za chorobę, chociaż wciąż czeka ona na odpowiednie regulacje prawne. Wśród przyczyn jej pojawienia się można wymienić m.in.:

• trudne relacje w zespole,
• relacje z zarządem – kierownikiem, szefową itd.,
• organizację pracy np. nadmierne obciążenie obowiązkami, nieuregulowany wymiar godzin, presja czasu,
• trudność w uwolnieniu się od myśli wokół pracy,
• mniejszą odporność na stres.

Ciągłe zmęczenie, brak satysfakcji z pracy, wchodzenie w konflikty z innymi pracownikami, trudność z wywiązania się z zadań mimo włożenia w nie czasu i energii oraz osłabiona koncentracja – to sygnały, które mają prawo zapalić pomarańczową lampkę. Mogą sygnalizować wypalenie zawodowe.

Etapy wypalenia zawodowego:

1. Wycieńczenie psychiczne i fizyczne. A zatem brak energii, przemęczenie i znużenie.
2. Poczucie oderwania od samego siebie (tzw. depersonalizacja), cyniczna postawa – osoba coraz mniej angażuje się w zadania i zaczyna dystansować się od pracy.
3. Utrata satysfakcji z pracy – obok niej pojawia się wrażenie braku kompetencji, w głowie zaczynają pojawiać się trudne myśli, brakuje wizji poprawy sytuacji.

Jak (przeciw)działać?

Świadomość to pierwszy krok – krok, dzięki któremu człowiek ma szansę zawczasu przeciwdziałać wypaleniu. Okoliczności są często skrajnie różne – możesz lubić swoją pracę, mieć życzliwy zespół, a mimo to borykać się ze zbyt wieloma obowiązkami. A może pracujesz w miejscu, w którym ceni się dyspozycyjność, a Tobie trudno jest postawić granicę, co przekłada się na zmęczenie i ciągły stres.

Pamiętaj – to Ty najlepiej znasz siebie. Wiesz, ile masz siły, jakie masz talenty, co odbiera Ci najwięcej energii i przeciwnie – co daje Ci motywację. Tym bardziej myśl o swoim zdrowiu i samopoczuciu, by w odpowiedniej chwili powiedzieć  „potrzebuję przerwy”.

Dlatego kluczem jest zadbanie o czas dla siebie. Czas na refleksję i odpoczynek. Czasem chodzi po prostu o wolne popołudnie, innym razem o solidną regenerację. Wsłuchaj się w swoje potrzeby – może czas na dłuższy urlop? Przy okazji warto pochylić się nad emocjami wokół pracy oraz doświadczanym stresem (o świadomym zarządzaniu stresem przeczytasz TUTAJ oraz TUTAJ). Sposoby na jego rozładowanie są różne i zależne od indywidualnych potrzeb – może to być gotowanie, spacer, czytanie książek, weekendowy wyjazd czy sport. Dlatego szukaj i eksperymentuj. A jeśli mimo odpoczynku niekomfortowy stan się przedłuża (trwa tygodniami czy miesiącami), warto zgłosić się po pomoc do specjalisty np. psychologa lub lekarza.

Źródło: https://bit.ly/prfnews-wypalenie-zawodowe